God of the Sea

«Ο καπετάνιος έσκυψε και φώναξε δυνατά στους τρεις νέους: ΄΄Ποιος από σας θα πάρει αυτό το σκοινί να το δέσει στην σημαδούρα;»

Το ουρλιαχτό του ανέμου σκέπασε την σιωπή των νέων. ΄΄Κανένας σας δεν έχει τα κότσια;΄΄ ξαναφώναξε ο καπετάνιος. Τα χείλη του Γιασούο τρεμούλιασαν. Έχωσε τον λαιμό στους ώμους τους. Τότε ήταν που ο Σίντζι έβγαλε μια σχεδόν χαρούμενη φωνή και τα λευκά του δόντια
 έλαμψαν μέσα στο σκοτάδι αποδεικνύοντας ότι χαμογελούσε.

΄΄Θα πάω εγώ΄΄ φώναξε. ΄΄Ωραία πήγαινε΄΄.

Ο Σίντζι στάθηκε στα πόδια του. Ένιωθε ντροπή για τον τρόπο που καθόταν ανακούρκουδα στο κατάστρωμα ως τώρα, κυριολεκτικά ζαρωμένος από τον φόβο του. Ο άνεμος επιτέθηκε μέσα από το σκοτάδι της νύχτας χτυπώντας τον κατάστηθα, αλλά για τον Σίντζι, που ήταν μαθημένος από κακοκαιρίες μέσα σε μια μικρή ψαρόβαρκα, το κατάστρωμα πάνω στο οποίο είχε καρφωμένα τα πόδια του δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κομμάτι γης., το οποίο ομολογουμένως είχε κάπως αλλοφρονήσει.

Στήθηκε σαν να έστηνε αφτί για να ακούσει καλύτερα. Ο τυφώνας περνούσε ακριβώς πάνω από το κεφάλι του τολμηρού αγοριού. Ο Σίντζι θεωρούσε το ίδιο φυσική την πρόσκληση σε αυτό το συμπόσιο παραφροσύνης, όσο αν του είχαν πει να πάρει έναν ήσυχο απογευματινό υπνάκο. Μέσα από το αδιάβροχο ο ιδρώτας έτρεχε τόσο άφθονος, που η πλάτη και το στήθος του ήταν μούσκεμα. Έβγαλε το αδιάβροχο και το πέταξε σε μια άκρη. Το περίγραμμά του, με ένα αθλητικό φανελάκι, φάνηκε να δεσπόζει στη σκοτεινιά της καταιγίδας.

Σύμφωνα με τις οδηγίες του καπετάνιου οι άντρες έδεσαν τη μια άκρη του σχοινιού στους μπαμπάδες και την άλλη στο μερλίνο. Επειδή ο άνεμος φυσούσε πολύ δυνατά, χρειάστηκαν κάμποση ώρα ώσπου να τελειώσουν. Όταν τελικά δέθηκαν τα σχοινιά, ο καπετάνιος έδωσε την ελεύθερη άκρη του μερλίνου στον Σίντζι και φώναξε μες στο αυτί του ΄΄Αυτό δέσ’ το γύρω από την μέση σου! Μόλις φτάσεις στη σημαδούρα, πέρνα από πάνω το σκοινί και σφίξε το καλά!»

Ο Σίντζι τύλιξε το μερλίνο δυο φορές γύρω από την μέση του πάνω από τη ζώνη. Μετά, όρθιος στην πλώρη, κοίταξε κάτω του την θάλασσα. Χαμηλά, κάτω από τους αφρούς που κομματιάζονταν και διαλύονταν στην πλώρη υπήρχαν τα κατάμαυρα αθέατα κύματα που συστρέφονταν αλλάζοντας αδιάκοπα μορφή. Επαναλάμβαναν ασταμάτητα τις χωρίς πρόγραμμά κινήσεις τους κρύβοντας τα ασυνάρτητα και επικίνδυνα καπρίτσια τους. Μόλις πήγαινε ένα από αυτά να κάνει την εμφάνισή του, άλλαζε γνώμη και ξαναγινόταν μια περιστρεφόμενη απύθμενη άβυσσος. Σε αυτό το σημείο ήταν που πέρασε σαν αστραπή μέσα από το νου του Σίντζι η φωτογραφία της Χατσούε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του, που κρεμόταν στην καμπίνα του πληρώματος. Σμπαραλιάστηκε όμως κι αυτή η σκέψη από τον άνεμο.

Βούτηξε από την πλώρη του πλοίου.»

Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από το ερωτικό μυθιστόρημα του Γιούκιο Μισίμα «Ο ήχος των κυμάτων», με μια βασική και απλή δομή ενός νεαρού αγοριού που βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού κοριτσιού του χωριού του. Η γραφή του Μισίμα σε αυτό το έργο θυμίζει τον εξωτισμό και την αθωότητα του έργου «Δάφνης και χλόη», που ουσιαστικά μιλάει για το ερωτικό ξύπνημα δυο νέων.

Κι όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση, κανένα έργο αυτού του Ιάπωνα λογοτέχνη δεν είναι ούτε απλό, ούτε επιφανειακό. Μέσα από αυτήν την απλή ιστορία αγάπης ο Μισίμα συνθέτει το ιδανικό προφίλ του άντρα που συνίσταται στην αποφασιστικότητα, την δύναμη, την αγνότητα. Και μέσα από τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα δίνεται η άλλη πλευρά, του δειλού άνδρα, που μεταχειρίζεται τον λόγο, την υποκρισία και την πονηριά για να λάβει αυτό που θέλει, αλλά στο τέλος δεν καταφέρνει τίποτε. 

Παράλληλα, σε δεύτερο επίπεδο ο Μισίμα προβάλει την αντίθεσή του ανάμεσα στον συντηρητισμό και την σεμνοτυφία, καθαγιάζοντας τον έρωτα , αποτυπώνοντας ξεκάθαρα ότι το μόνο διεφθαρμένο και σάπιο που μπορεί να υπάρχει σε μια κοινωνία είναι η δειλία και η αδυναμία, αλλά σίγουρα όχι τα φυσικά ένστικτα.

Αν μη τι άλλο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακόμη και σήμερα θυσιάζουμε πολλά πράγματα στον βωμό ενός δήθεν καθωσπρεπισμού, εθελοτυφλώντας σε πολλές καταστάσεις, μόνο και μόνο για να ενταχθούμε στην κανονικότητα του μέσου όρου. 

Στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν να μεταχειρίζονται ιδιαίτερες λέξεις, μαθαίνουν γεωμετρία, φυσική, άλγεβρα κτλ. αλλά δεν μαθαίνουν τι πάει να πει αποφασιστικότητα, δυναμισμός, πρωτοβουλία.

Οι γυναίκες και οι άντρες κάνουν τα πάντα για να είναι ελκυστικοί και ερωτεύσιμοι, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να αποκαλύψουν τα συναισθήματά τους χωρίς περιστροφές, ή να προτιμήσουν το ρίσκο από την ασφάλεια, δειλιάζουν. Γιατί έχουν μάθει να σκέφτονται παρά να ενεργούν.

Με λίγα λόγια, ένα μάθημα που έλαβα προσωπικά από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή για έναν άνθρωπο από το θάρρος. 
FORTIS FORTUNA ADIUVAT

Love, Eliza K