The Meaning of Life

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Τι είναι ζωή, τι είναι ευτυχία και μπορούμε ίσως να βρούμε έναν θετικό ορισμό για αυτές τις έννοιες, εφόσον γίνονται σε εμάς αντιληπτές, μόνο από την απουσία τους; Ακόμα γιατί ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ζωή και ποιος είναι ο ορισμός του ηρωικού
ανθρώπου; Ποιος είναι ο ήρωας, ποιος ο ανθρωπιστής και ποιος ο ασκητής; Τόσα ερωτήματα και πολλά ακόμη επιχειρεί να απαντήσει στο μικρό αλλά εξαιρετικά ποιοτικό και περιεκτικό βιβλίο του ο μεγάλος φιλόλογος και Ελληνιστής Ιωάννης Συκουτρής. Παρά το γεγονός ότι έθεσε ο ίδιος τέρμα στην ζωή του λόγω μιας κοινωνίας κλειστής και εχθρικής προς κάθε τι νέο και επαναστατικό, όπως είναι δυστυχώς η νεοελληνική κοινωνία, σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έναν πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος σε μια τόσο σύντομη ζωή, κατάφερε και άφησε ένα τόσο μεγάλο έργο πίσω του. 

Μελέτη Θανάτου

"Μέσα εις τα τάρταρα της φρίκης και του σπαραγμού, εις τα σκότη του χαμού και της σιγής, πρέπει να καταβεί ο άνθρωπος, που θέλει να κατακτήση, να επανακτήση μάλλον την ευτυχία του, όπως ο Ορφεύς την Ευρυδίκην. Και αν έχεις τον πλούτον και την αγνότητα της ψυχής ο σπαραγμός σου να γενή τραγούδι και ο θρήνος μουσική, θα μαλάξης τότε (μην αμφιβάλλης) και της Μοίρας-Περσεφόνης τα στήθη τα στυγνά. Και αν η αγάπη σου είναι βαθύρριζη και άδολη, από το θόλωμα του ονείρου και από του στοχασμού το σκιό φως μαγνήτης ακαταμάχητος την ανασύρει δυνατά προς της ημέρας το φως. Και ελαφροπάτητο το βάδισμα θ' ακούεις τότε (θα το αισθάνεσαι μάλλον με της καρδιάς σου τους κτύπους) της Ευτυχίας που πανέμορφή σ' ακολουθεί. Περισσότερα να μη ζητής...Να την αγκαλιάσεις χειροπιαστά να μη τολμήσης. κατάματα δεν κάνει να την κοιτάξης. Ειδεμή, θα την ιδής βέβαια την Ευρυδίκη σου. Μα θα την ιδής σαν αστραπή πως χάνεται και σβήνει σαν αχνός μέσα από τα αγκαλιάσματά σου. Και θα γυρίσης μόνος, κατάμονος, χωρίς την Ευρυδίκην, προς την Ζωήν, συντροφευμένος από την οπτασίαν της, φορτωμένος το ασήκωτον βάρος του ανιάτου, του ασίγαστου πόθου σου προς εκείνην. Και θα σου φαίνεται λοιπόν ο θάνατος, ο κόσμος των σκιών που ζει εκείνη, πατρίδα σου αληθινή, και η γη με τα καλά της ο τόπος της ξενιτιάς και τοιυ μαρτυρίου. Θανάτου νοσταλγία τότε θα γεμίζη, θα πλουτίζη, θα εξωραΐζει την ψυχήν σου, και η ζωή σου όλη θα είν' όπως το είπεν ο αρχαίος φιλόσοφος: μελέτη θανάτου."

Η ανηφόρα

"Η πολυθεΐα που βασιλεύει και θα βασιλεύη εις τα ιδανικά και τας μορφάς της Ζωής, εις ένα πράγμα μας βοηθεί όταν την μελετήσωμεν: Εις το να συνειδητοποιήσουμε απλώς την μοίρα μας, εις το να κρίνωμεν ιστορικώς, εξ απόπτου δηλαδή και από μακράν, τον ίδιον τον εαυτό μας. Και τον εαυτόν μας πάντοτε μακρινά πρέπει να τον αναζητούμεν, αν θέλωμεν να τον εύρωμεν γνήσιον και άδολον. Αλλά τον εαυτόν μας καταβάθος τον ανευρίσκομεν μόνον, δεν τον δημιουργούμεν ημείς. Δια τούτο ούτε και την μοίραν μας, εκτός αν με την περικοπήν του φιλοσόφου, ο οποίος με μοναδικής δριμύτητα εδοκίμασε και περιέγραψε την τραγικήν, την ανέκκλητον ως προς το σημείον αυτό απομόνωασιν του εγώ μας: 

Κανένας δε μπορεί να χτίση για λογαριασμό σου το γεφύρι, απ΄όπου χρωστάς να περάσεις το ρεύμα της Ζωής-κανένας εκτός από σένα τον ίδιον. Υπάρχουν βέβαια μονοπάτια άπειρα και γεφύρια και ημίθεοι πρόθυμοι να σε περάσουν. μα θα ζητήσουν πληρωμή τον ίδιο σου τον εαυτό. Στον κόσμο ένας μόνο δρόμος υπάρχει, κι αυτόν κανένας άλλος δε μπορεί να τον βαδίση ο παρά εσύ. Προς τα που βγάζει; Μην το ρωτάς. Τράβα τον μόνο..."

*Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ