Αφιέρωσα πολύ χρόνο πριν αναρτήσω το συγκεκριμένο ποστ, σκεπτόμενη αν έπρεπε ή όχι να κάνω ένα αφιέρωμα για αυτό το βιβλίο, του οποίου το θέμα παραμένει επίκαιρο ακόμη και σήμερα. Αφορά, την υποκρισία, τον καθωσπρεπισμό, τα θέλω και τα πρέπει, και κυρίως την Γυναίκα. Στο παρελθόν αυτής της χώρας, ιδανική θεωρείτο μια γυναίκα σιωπηλή, χωρίς ίχνος προσωπικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Και στον αιώνα που ανατέλλει, η θέση της γυναίκας όντως έχει αλλάξει πολύ. Αλλά είναι προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Γιατί ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που μια γυναίκα παρεκκλίνει από τις νόρμες της κοινωνίας, γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος. Στο παρελθόν θεωρούνταν ατιμωτική η εκπαίδευση της γυναίκας. Σήμερα, αντιθέτως, το να επιλέξει μια γυναίκα την οικογένεια ντί της καριέρας θεωρείται ατιμωτικό για την σύγχρονη κοινωνία. Γιατί η γυναίκα ανεξαρτήτου εποχής, πρέπει πάντα να θεωρείται ως ένα πλάσμα καχύποπτο, γεμάτη φθόνο για τις υπόλοιπες γυναίκες, που έχει ως μόνο σκοπό να "τυλίξει" άντρες, ενώ παράλληλα κατηγορείται -αν δουλεύει- ως εργασιομανής, που αποποιείται τον ρόλο της μάνας. Η ηρωίδα λοιπόν σε αυτό το βιβλίο, η κόμησσα Ολένσκα είναι μια γυναίκα που τολμά να απαιτήσει την ελευθερία της. Ανήκει σε μια αριστοκρατική οικογένεια της παλιάς Νέας Υόρκης, οπότε και θα πρέπει πάντα να παραμένει "αθώα", σε μια εποχή "αθωότητας" αλλά και βάναυσης σκληρότητας. Παρά την κακοποίηση της από τον "ευγενή" της σύζυγο (Ευρωπαίος αριστοκράτης), απαγορεύεται να πάρει διαζύγιο, η οικογένειά την την πιέζει να γυρίσει σε εκείνον, και όταν κάνει το λάθος να ερωτευθεί, η κοινωνία την βλέπει σαν μια γυναίκα "παραστρατημένη".Διότι προτιμούν να καταλήξει ερωμένη κάποιου, παρά να πάρει διαζύγιο και να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά. Στον αντίποδα, η εξαδέλφη της, η οποία είναι αρραβωνιασμένη με τον άντρα που η κόμησσα αγαπά, εμφανίζεται ως το ιδεατό πρότυπο γυναίκας. Αθώα όσον αφορά τον έρωτα, ανίκανη να κατανοήσει λογοτεχνία ή να έχει δική της άποψη για διάφορα ζητήματα, χωρίς ποτέ να αντιμιλά στον άντρα της. Που όμως κάτω από την επιφάνεια είναι μια χειριστική και εγωίστρια γυναίκα, που παρουσιάζει τον εαυτό της σαν θύμα. Και ανάμεσα στις δυο γυναίκες ο άνδρας. Ο ήρωας ονομάζεται Νιούλαντ Άρτσερ, από εύπορη οικογένεια και φέρελπις δικηγόρος, ο οποίος πιστεύει ότι ζει την τέλεια ζωή, μέχρι που εμφανίζεται μπροστά του η Κόμμησα Ολένσκα και αναποδογυρίζει όλη την κοσμοθεωρία του, ανοίγοντάς μπροστά του έναν κόσμο ελευθερίας, διανόησης και παρορμητισμού. Εν τούτοις, όταν ο άνδρας καλείται να πάρει μεγάλες αποφάσεις στην ζωή του, παρά τον καλό και ευγενικό χαρακτήρα του και την τιμιότητα του, αποδεικνύεται δειλός και ανεπαρκής. Πέφτει θύμα της χειραγώγησης της αρραβωνιαστικιάς του και έτσι αναδεικνύεται το μεγαλείο της κόμησσας, η οποία παίρνει την μεγάλη απόφαση και θυσιάζει τις επιθυμίες της, με σκοπό να βγάλει από την δύσκολη θέση τον άνδρα που αγαπά.
"Α, ναι" παραδέχτηκε η Μαρκησία. "Έτσι το περιγράφει...το ευαίσθητο κορίτσι μου! Αλλά από υλική πλευρά, κύριε Άρτσερ, αν καταδεχτεί κανείς να σκεφτεί αυτήν την πλευρά...ξέρετε τι αφήνει πίσω της; Τούτα δω τα τριαντάφυλλα στον καναπέ...στρέμματα ολόκληρα από τριαντάφυλλα στα θερμοκήπια και έξω στο ύπαιθρο, και οι απαράμιλλοι κήποι του στην Νίκαια! Κοσμήματα-ιστορικά μαργαριτάρια! Τα σμαράγδια Σομπιέσκι...γουναρικά από ζιμπελίνα...εκείνη όμως δεν νοιάζεται για τίποτε από όλα αυτά! Τέχνη και ομορφιά-αυτά μόνο την εδνιαφέρουν, για αυτά μόνο ζει, όπως κι εγώ. Και αυτά την περιέβαλαν επίσης. Πίνακες, μουσική, έπιπλα, έξοχες συζητήσεις, τα είχε όλα. Όπως και τον σεβασμό των πιο σπουδαίων ανθρώπων. Μου λέει ότι δεν την βρίσκουν ωραία στη Νέα Υόρκη...Μα αν είναι δυνατόν! Της έχουν κάνει το πορτραίτο εννιά φορές. Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της Ευρώπης ικέτευαν γι΄αυτό το προνόμιο. Δεν είναι τίποτα όλα αυτά; Και η μετάνοια ενός συζύγου που την λατρέυει;" Καθώς η Μαρκησία έφθανε στο αποκορύφωμα, το πρόσωπό της πήρε μιας έκφραση εκστατικής περίσκεψης που θα φαινόταν αστεί στον Άρτσερ αν δεν είχε παραλύσει από κατάπληξη.Θα είχε γελάσει αν κάποιος του έλεγε ότι η πρώτη του συνάντηση με την καημένη την Μεντόρα Μάνσον θα ήταν με εκείνη μεταμφιεσμένη σε απεσταλμένη του Σατανά. "Η ίδια δεν ξέρει τίποτε ακόμη για όλα αυτά;" ρώτησε εκείνος απότομα. [...] "Τι συνομωτείτε εσείς οι δυο, θεία Μεντόρα;" φώναξε η Μαντάμ Ολένσκα μόλις μπήκε στο δωμάτιο. Ήταν ντυμένη σαν να πήγαινε στο χορό. Όλα πάνω της λαμπύριζαν και στραφτάλιζαν απαλά, θαρρείς και το φόρεμά της ήταν υφασμένο από λάμψεις κεριών. Και κρατούσε το κεφάλι της ψηλά, σαν μια όμορφη γυναίκα που προκαλούσε ένα δωμάτιο γεμάτο αντίζηλες. "Λέγαμε, αγαπητή μου, ότι υπάρχει μια ωραία έκπληξη για σένα" είπε η κυρία Μάνσον και αφού σηκώθηκε όρθια έδειξε με μια καμπύλη κίνηση τα λουλούδια. Η Μαντάμ Ολένσκα κοντοστάθηκε και κοίταξε την ανθοδέσμη. Το χρώμα της δεν άλλαξε, αλλά κάτι σαν λευκή λάμψη θυμού πέρασε από πάνω της σαν καλοκαιρινή αστραπή. "Α" ξεφώνισε με μια στριγγή φωνή που ο νεαρός δεν είχε ξανακούσει. "Ποιος είναι ο γελοίος που μου στέλνει ανθοδέσμη; Γιατί ανθοδέσμη; Και γιατί απόψε ειδικά; Δεν πηγαίνω στον χορό. Δεν είμαι δα κοπέλα αρραβωνιασμένη. Όμως μερικοί άνθρωποι παραμένουν γελοίοι." Πλησίασε την πόρτα, την άνοιξε και φώναξε: ''Ναστάζια!" Η πανταχού παρούσα υπηρέτρια εμφανίστηκε στο λεπτό και ο Άρστερ άκουσε την Μαντάμ Ολένσκα να λέει, σε ιταλικά που έμοιαζε να τα προφέρει σκόπιμα αργά για να μπορεί να καταλάβει και εκείνος "Πάρε...και πέταξε τα στα σκουπίδια!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου