Ο τίτλος της συγκεκριμένης ανάρτησης αποτελεί το όνομα του βιβλίου ενός γάλλου συγγραφέα, του Ανατόλ Φράνς, που σε ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά σημαίνει "Οι Θεοί
διψούν". Το βιβλίο τοποθετείται κατά την Γαλλική Επανάσταση και όπως φαίνεται και στην εικόνα που διάλεξα, αυτό για το οποίο οι Θεοί διψούν είναι αίμα.
Το βιβλίο ακολουθεί την πορεία του πρωταγωνιστή, του Εβαρίστ Γκαμελέν, ενός φτωχού ζωγράφου αλλά πύρινου ιδεολόγου, και της οικογένειάς του.
Το ενδιαφέρον με το συγκεκριμένο βιβλίο έγκειται στο γεγονός ότι γράφτηκε από έναν Γάλλο, σύγχρονο εκείνης της εποχής, ο οποίος επιχειρεί και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να αποδώσει μια ρεαλιστική όψη εκείνης της εποχής, μακριά από την ωραιοποιημένη εικόνα που επικρατεί σήμερα για την Γαλλική Επανάσταση. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν επιτεύχθηκε ούτε η ισότητα, ούτε η αδελφότητα, ούτε η ελευθερία. Αντιθέτως, όπως λέει και ένας αδιάφορος χαρακτήρας του συγκεκριμένου έργου "La situation est toujours la meme"(η κατάσταση παραμένει πάντα η ίδια).
Μάλιστα, μέσα από την μεταστροφή του κεντρικού ήρωα στο βιβλίο, μπορεί κανείς να δει αναλογικά την πορεία που πήρε η επανάσταση. Και τι εννοώ με αυτό: ο πρωταγωνιστής είναι ένας φτωχός και τίμιος ζωγράφος, που αγαπάει και βοηθά τους συνανθρώπους του, πιστεύοντας πως μπορεί να υπάρξει ισότητα και αδελφότητα ανάμεσα στους Γάλλους. Και όμως, αυτή η εμμονή και ο δογματισμός του τον μετατρέπουν σταδιακά σε ένα κτήνος, που δεν διστάζει κάθε μέρα να καταδικάζει σε θάνατο πιθανούς εχθρούς της δημοκρατίας, πρωην αριστοκράτες, ιερείς που δεν δέχονται τον αθεϊσμό, γυναίκες που δουλεύουν ως ιερόδουλες κλπ...
Το ίδιο λοιπόν κατά τον συγγραφέα συνέβη και με τη περιβόητη γαλλική επανάσταση: η αδελφότητα δεν επετεύχθη ποτέ καθώς ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών των αντιφρονούντων με καθημερινά πτώματα στις λαιμητόμους, η ισότητα επίσης δεν έγινε ποτέ, οι τραπεζίτες και οι έμποροι όπλων συνεχίζουν να πλουτίζουν (άλλωστε αυτοί δεν υπήρξαν και ποτέ αριστοκράτες), ενώ πως θα μπορούσε να υπάρξει ελευθερία όταν δεν μπορείς να μιλάς ελεύθερα, να σκέφτεσαι ελεύθερα, να κάνεις το επάγγελμά σου με τους δικούς σου κανόνες, να μην μπορείς να εμπιστευτείς τους ανθρώπους γύρω σου και τόσα άλλα...
Επίσης αξίζει να γίνει και μια αναφορά στον δευτεραγωνιστή της ιστορίας αυτής, τον κύριο Μπροτώ, πρώην αριστοκράτη και γυναικά, ο οποίος ενώ χάνει όλην την περιουσία και τα υπάρχοντά του παραμένει Άνθρωπος. Ειδικότερα, ενώ είναι ηδονιστής και οπαδός του Επίκουρου, δείχνει ηθικό σθένος με το να βοηθά όποιον άτυχο βρεθεί στον δρόμο του και με το να είναι θαρρετός. Ενώ δηλώνει αθεϊστής συνάπτει μια βαθιά φιλία με έναν ιερέα, και τέλος όπως και ο ίδιος παραδέχεται στο βιβλίο, ενώ "ξέρει ότι πρέπει να υπακούμε στην φύση που είναι σκληρή και ανελέητη, ο ίδιος φαίνεται ότι έχει πολύ διαστροφικές απόψεις, καθώς δεν έλκεται από το αίμα και την βία"
Ενώ δεν πρόκειται για βιβλίο ξεκάθαρα ιστορικό, πιστεύω ότι είναι ό,τι καλύτερο για όποιον θα ήθελε να εμβαθύνει στην ιστορία της Γαλλίας αλλά και να διερωτηθεί για κάποια βασικά ζητήματα αυτής της ζωής, σχετικά με το νόημα της αδελφοσύνης, της βίας, της ισότητας, του Θείου κλπ. Γιατί τίποτα δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:
"Και η εντιμότητά του (για τον ήρωα Εβαρίστ), η αντρίκια αιδημοσύνη του, η ψύχραιμη φρόνησή του, η αφοσίωσή του στην Πολιτεία, όλες τέλος οι αρετές του, ρίχνανε κάτω από το πελέκυ του δήμιου κεφάλια θελκτικά.
Αλλά τι νάναι αυτό, τι να σημαίνει τάχα το παράδοξο αυτό θαύμα;...Πριν από λίγο ακόμα χρειαζόταν να βρουν τους ενόχους, να αγωνιστούν για να ανακαλύψουν το κρησφύγετό τους, να τους αποσπάσουν την ομολογία για το έγκλημά τους. Τώρα έπαψε πια το ανθρωποκυνήγι μ' ένα πλήθος λαγωνικά, η καταδίωξη μιας τρομαγμένης λείας: να που τα θύματα προσφέρονται τώρα μόνα τους από παντού.
Ευγενείς, παρθένες, στρατιώτες, πόρνες, εισορμούν στο Επαναστατικό Δικαστήριο, αποσπούν από τους δικαστές την καταδίκη τους που αργεί να εκδοθεί, απαιτούν τον θάνατο σαν δικαίωμα που ανυπομούν να το χαρούν. Και πόσοι άλλοι, ακόμα πιο πρόθυμοι και πιο περήφανοι, κλέβοντας από ζήλεια τον θάνατό τους από τους δικαστές και τους δήμιους σκοτώνονται με τα ίδια τους τα χέρια! Στην μανία του φόνου απαντά η μανία του θανάτου. Να, στην Κονσιερζερί, ένας στρατιωτικός ωραίος, ρωμαλέος, αγαπημένος, άφησε μέσα στη φυλακή μια λατρευτή ερωμένη που του είπε "Ζήσε για εμένα". Δεν θέλει να ζήσει ούτε γι΄αυτήν, ούτε για τον έρωτα, ούτε για την δόξα. Άναψε την πίπα του με το κατηγορητήριο που του κοινοποίησαν. Και δημοκρατικός, γιατί αναδίνει την ελευθερία από όλους τους πόρους του, γίνεται βασιλόφρων για να πεθάνει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου