La Prière d'un païen

Όπως όλοι μας περνάω τις μέρες μου μένοντας σπίτι και επικοινωνώντας με τα αγαπημένα μου πρόσωπα εξ αποστάσεως.

Πέρα από τα αρνητικά, θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για ενδοσκόπηση και φυσικά δεν βγάζω έξω τον εαυτό μου από αυτό.

Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για πραγματική σύσφιξη σχέσεων και όχι απλά για επιφανειακές συζητήσεις άνευ λόγου και ουσίας. Μάλιστα, είναι εξαιρετικά εκπληκτικό -και συνάμα τρομακτικό- ότι πολλοί γονείς ανακαλύπτουν για πρώτη φορά ότι μπορούν να μιλήσουν με τα παιδιά τους για ουσιαστικά ζητήματα, ενώ φυσικά αυτό ισχύει και για τα ζευγάρια κλπ. Και αυτό φέρνει φυσικά εντάσεις, πέρα από ζεστασιά και οικειότητα.

Αλλά από την άλλη ίσως η καραντίνα είναι και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ξεκαθάρισμα και ξεσκαρτάρισμα σχέσεων. Πόσες φορές άλλωστε δεν βολευόμαστε σε καταστάσεις επειδή μπορούμε πολύ απλά να τις αποφύγουμε; Πόσες φορές λέμε "δεν βαριέσαι ας πάω μια βόλτα και θα περάσει" και τελικά μένουμε στις ίδιες απαράλλαχτες καταστάσεις; Τώρα όμως που δεν μπορούμε "να βγούμε έξω, να πάμε καμιά βόλτα" είναι ίσως η καλύτερη στιγμή για επαναξιολόγηση των σχέσεών μας -σε κάθε επίπεδο- αλλά και για ιεράρχηση των αναγκών αλλά και των αξιών τις οποίες υποστηρίζουμε.

Αυτά από εμένα και τελειώνω το κήρυγμα (ελπίζω να μην κούρασα) με ένα γοητευτικό ποίημα ενός αγαπημένου καταραμένου ποιητή...

Love, Eliza K

...

Ah! ne ralentis pas tes flammes;

Réchauffe mon coeur engourdi,

Volupté, torture des âmes!

Diva! Supplicem exaudî!

Déesse dans l'air répandue,

Flamme dans notre souterrain!

Exauce une âme morfondue,

Qui te consacre un chant d'airain.

Volupté, sois toujours ma reine!

Prends le masque d'une sirène

Faite de chair et de velours,

Ou verse-moi tes sommeils lourds

Dans le vin informe et mystique,

Volupté, fantôme élastique!

— Charles Baudelaire

Α! μη τις φλόγες σου τις λιγοστεύεις!

πάλι την κρύα μου ζέστανε ψυχή,

εσύ Ηδονή που τις καρδιές παιδεύεις!

Diva! Supplicem exaudî!

Θεά που είσαι στ΄ αγέρι σκορπισμένη,

φλόγα στο σπήλαιο μας το κρυφό, άκουσε μια ψυχή αποκαμωμένη, που ύμνο σου προσφέρει από χαλκό.

Γίνου Ηδονή, μόνη βασίλισσα μου.

Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου, 

με σαρκοβελουδένια ομορφιά,

ή χύσε τις βαρύπνιές σου σ' εμένα

μες τ΄ άυλα κρασιά τα μαγεμένα,

ω Ηδονή, άπιαστη εσύ σκιά!