Power

Χαιρετώ κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, γιατί γνωρίζω ότι το σημερινό ποστ είναι λίγο διαφορετικό από ό,τι αναρτώ συνήθως, οπότε εσύ που διαβάζεις αυτό το ποστ,να ξέρεις
σε αγαπώ λίγο παραπάνω, χεχε!

Πιο συγκεκριμένα, πριν από καιρό είχα κάνει μια ανάρτηση με τίτλο "Amor Fati" (κάνε κλικ εδώ αν θες να την διαβάσεις) στην οποία είχα συγκεντρώσει μια σειρά ποιημάτων ξένων δημιουργών, τα οποία με έχουν βοηθήσει και εμπνεύσει σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Παραδόξως, η ανάρτηση αυτή είχε μεγάλη επιτυχία στους αναγνώστες μου, αλλά στους αγγλόφωνους κυρίως, γιατί η γλώσσα που είχα επιλεξει να χρησιμοποιήσω ήταν η αγγλική.

Οπότε, αυτήν την φορά αποφάσισα να κάνω και την ελληνική εκδοχή, διαβάζοντας περίπου την μισή ελληνική λογοτεχνία, με σκοπό να συλλέξω ποιήματα τα οποία είναι γεμάτα δυναμισμό και ΘΕΛΗΣΗ. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και ό,τι ευκολότερο, καθώς οι πιο ταλαντούχοι Έλληνες δημιουργοί είχαν τα δικά τους συναισθηματικά αδιέξοδα...εντούτοις προσπάθησα!

• Το πρώτο ποίημα είναι από τον Παλαμά, ένας από τους λίγους Έλληνες ποιητές που αγαπά τον δυναμισμό και την αισιοδοξία και δεν καταφεύγει στην εύκολη (κατ'εμέ) χρήση της μελαγχολίας και της κλάψας. Το ποίημα αυτό το είχε αφιερώσει στον Ίωνα Δραγούμη και για εμένα αποτελεί προσωπικό αγαπημένο, καθώς δείχνει ότι για να δεχτούμε τον νέο μας εαυτό πρέπει να καταστρέψουμε κάθε ερρείπιο που κρύβεται στην ψυχή, το πνεύμα και το κορμί μας. 

Ο γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ ειμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης,ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης·και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμιαξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια.

• Το δεύτερο ποίμα προέρχεται από τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη, ενός δημιουργού ο οποίος έχει την ικανότητα να μιλά για τα πιο μακάβρια πράγματα με τον πιο γοητευτικό και σαγηνευτικό τρόπο (όποιος έχει διαβάσει το άσμα ηρωικό και πένθιμο καταλαβαίνει τι εννοώ). Σύμφωνα με την δική μου αντίληψη, εδώ ο Ελύτης μας παρακινεί να ζήσουμε με το συναίσθημα, τις ορμές και τα θέλω μας στο έπακρο, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να βιώσουμε την ζωή στον υπέρμετρο βαθμό. 

Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται.

Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη.

Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.

A! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ’ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος!

• Η ποίηση του Άγγελου Σκελιανού θυμίζει τους χρησμούς της Πυθίας, δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνουν μέχρι να τους βιώσεις. Έυσημα για τον τελευταίο στίχο "νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!"

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,

μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,

νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,

πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,

μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,

σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,

λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,

βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»

μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»

νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

• Και ένα μικρό ποίημα από τον γνωστό κυρίως ως πεζογράφο Παύλο Νιρβάνα, με έναν στωικό τόνο. 

Oδοιπόρος

Δε θέλω εγώ τριαντάφυλλα στον έρημό μου δρόμο,

δέντρο δεν θέλω να σταθώ, πηγή να ξεδιψάσω.

Eγώ ανεβαίνω το βουνό, μ' ένα σταυρό στον ώμο.

Tου φθινοπώρου ας απλωθούν τα φύλλα, να περάσω.

• Τελευταίο και καλύτερο άφησα τον Κάλβο με ένα απόσπασμα από τις ωδές, το οποίο για εμένα αποτυπώνει τιο μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί ποτέ να έχει ένας άνθρωπος, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Στα πάντα. Αυτός είναι ο λόγος και για την φωτογραφία που διάλεξα, η οποία δείχνει ένα άγριο άλογο, μακριά από κάθε είδους ζυγό (σκλαβιά, δουλεία, σχέσεις, εργασία, πολιτισμό), έτοιμο να εξερευνήσει το άπειρο! 

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην               η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν ο πτερωθείς κ' επνίγη            θαλασσωμένος·

Αφ' υψηλά όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος. Αν γένης σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε        φρικτόν τον τάφον.